Pielgrzymi maszerujący przez kilka dni w trudzie na Jasną Górę widzą z daleka jeden z wielu na jurze krakowsko-częstochowskiej pagórków o nazwie „Przeprośna Górka”, a na nim kościół. Mimo, że celem podróży jest sanktuarium Matki Bożej, idą na tą górę – o dziwacznie brzmiącej nazwie – z wielką nadzieją pojednania z rodziną, współbratem czy przyjacielem… Ze łzami w oczach podają sobie ręce, tulą się na znak pokoju, przepraszając jeden drugiego. Potem tę nadzieję pojednania zanoszą przed oblicze Maryi dobrej Matki i Pocieszycielki strapionych. Przybywają również coraz liczniej do Sanktuarium Krwi Chrystusa, aby tu przed Jego Przenajdroższą Krwią zapłakać nad swoim marnym losem i błagać o wszelkie potrzebne łaski dla rodzin, które coraz częściej atakuje zło pod najróżniejszymi postaciami.

Przekażcie sobie znak pokoju…

…powiedział ksiądz na niedzielnej mszy świętej… i – odpowiadając "pokój nam wszystkim" – przekazaliśmy sobie ten gest pojednania przez podanie ręki osobie stojącej obok, ukłoniliśmy się komuś w sąsiednim rzędzie, czy też skłoniliśmy głowę w stronę księdza i ministrantów posługujących przy Stole Pańskim.

Nie istotna jest sama forma gestu, jakiego użyliśmy, lecz to, czy rzeczywiście odczuwamy głęboko w sercu to ważne wydarzenie i zdajemy sobie sprawę, co tak naprawdę ten gest oznacza? Czy nie wykonujemy go machinalnie, bo tak nakazuje prawo liturgii? Czy aby nie weszło nam to w nawyk, jak codzienne mycie zębów?