Minione święta Wielkiej Nocy uświadomiły mi, że przebaczenie i pojednanie to dwa różne doświadczenia, choć tak bardzo ze sobą związane. Między nimi jest jeszcze coś, co nazywamy odpowiedzialnością, naszą dobrą, nie przymuszoną wolą, chęcią odbudowy tego co zostało utracone, zburzone.

Kiedy w Wielki Piątek wpatrywałam się w ukrzyżowanego Jezusa, widziałam na tym drzewie odkupienia rozpostarte, zbolałe i zakrwawione ręce Zbawiciela, mówiące do mnie – Kocham, więc przebaczam - „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.” (Łk 23, 34)

„Nie wiedzą co czynią!?” – a przecież kiedy biję żonę, znęcam się psychicznie, cudzołożę, gwałcę własne dzieci, kradnę, oszukuję, ćpam – to nie wiem co czynię!? Nikt mi przecież nie podnosi ręki z nożem, abym dokonał morderstwa, to ja wlewam kolejny kieliszek do ust, to mój przemyślany jad sączy się przeciw mojemu bratu…

Ostatnio oglądając film o surferach pt. „Przebłysk wieczności” poruszył mnie pewien problem w nim zawarty. Przedstawiał młodych mężczyzn jeżdżących po całym świecie z deskami do surfowania  poszukujących dobrej, wysokiej fali i „nie kończącego się lata”. Ludzie w sile wieku, z pięknie wyrzeźbionymi ciałami, opaleni, z platynowymi od słońca włosami, a przy tym beztroscy, nie posiadający własnych rodzin, nie dbający o morale; w ich świecie nie ma miejsca dla Boga, więc wyprosili Go ze swojego serca, aby móc czerpać z życia to, czego Biblia nie pochwala.