Do obowiązków ludzi ochrzczonych, którzy zawarli związek małżeński, należy zachowywanie zasad dotyczących ich wzajemnej relacji i miłości. Punktem odniesienia jest dla nich osoba Jezusa Chrystusa, który jest wzorem i źródłem miłości.

Z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 5, 21-30)

Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej! Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła: On - Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom - we wszystkim. Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz [każdy] je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus - Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała.

Refleksja

Chrześcijański sakrament małżeństwa w sposób istotny odzwierciedla jedność pomiędzy Chrystusem a Kościołem: tak, jak Chrystus umiłował Kościół i za Niego ofiarował swoją Krew, uświęcając Go, tak mąż powinien kochać żonę oraz być również umiłowany przez nią. I właśnie z tej miłości rodzi się moc uświęcająca małżonków: oboje realizują wspólne dzieło zbawienia.

Paweł przywołuje swoją posługę apostolską we wspólnocie kościoła w Efezie, którą charakteryzowało zaufanie Panu i poświęcenie się głoszeniu ewangelii. Nakazuje prezbiterom pasterską troskę oraz czujność.

Z Dziejów Apostolskich (Dz 20, 17-19. 28)

Z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: «Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji. Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich.... Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią.

Refleksja

Wraz z przyjściem Jezusa na ziemię kapłaństwo Starego Testamentu straciło ważność, a zaczęło się nowe, które ma swój początek w kapłaństwie samego Syna Bożego. Jezus jest najwyższym kapłanem, doskonałym pod każdym względem, który składa Ojcu Niebieskiemu  ofiarę doskonałą. On ofiarowuje się Bogu w ekspiacyjnej ofierze za całą grzeszną ludzkość oraz wstawia się za nimi u Ojca.

Nasz Bóg jest Bogiem życia i radości. Jego chwałą jest człowiek żyjący w pełni. A jednak w życiu spotykamy się z cierpieniem i śmiercią. Jest to doświadczenie, które nami wstrząsa. Swoją siłę w cierpieniu człowiek wierzący czerpie z wytrwałej i głębokiej modlitwy.

Z Listu św. Jakuba Apostoła (Jk 5, 13-16)

Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli! Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny! Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone. Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego.

Refleksja

Kiedy już cierpienie w nas uderza, przeszkadza w naszej pracy i daje nam odczuć kruchość naszego istnienia, wtedy jesteśmy wezwani do przeżywania tego doświadczenia z wiarą.

Pan nas zaprasza do zjednoczenia naszego cierpienia z Jego cierpieniem i przez to do współpracy z Nim w dziele zbawienia. W wielu przypadkach Pan nie uwalnia nas od naszego cierpienia, ale daje nam jeszcze większy dar; nadaje sens naszemu cierpieniu i otwiera nasze serca na nadzieję.

Chrystus zmartwychwstały dotrzymuje obietnic danych wcześniej: przezwyciężenie lęku, radość, pokój, dar Ducha Świętego, odpuszczenie grzechów.

Z ewangelii św. Jana (J 20, 19-23)

Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»

Refleksja

Życie człowieka całe jest przeplatane walką. Doświadczenie grzechu nieustannie „ściąga go w dół”. Jest więc konieczne, aby jakaś duchowa moc przywracała go na właściwą drogę. Ten, kto miał doświadczenie grzechu i winy, powinien też mieć doświadczenie Boga, poprzez Krew Chrystusa, której zasługi mają w sakramencie pokuty decydujące znaczenie.

W tym poniższym dyskursie Jezus odnosi się bezpośrednio do Eucharystii. Dlatego nie powinno się zapominać, że słowa i sakramentu nigdy nie powinno się rozdzielać.

Z ewangelii św. Jana (J 6, 53-57)

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. 

Refleksja

Właściwy obieg krwi w organizmie jest oznaką zdrowia i życia. W Starym Testamencie czytamy, że życie jest we krwi. A ponieważ życie należy do Boga, dlatego nigdy nie można było spożywać krwi zwierząt, aby nie zawłaszczać życia.