W Starym Testamencie najwyższy kapłan skrapiał krwią zwierząt ofiarnych przebłagalnie, to znaczy złote wieko arki przymierza, aby odbudować przymierze z Bogiem, które często było łamane przez grzechy. Obecnie, z boskiego zrządzenia, odpuszczenie grzechów i pojednanie dokonuje się przez wiarę w Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego.

Z Listu do św. Pawła Apostoła do Rzymian (Rz 3, 23-26)

Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi. Chciał przez to okazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej - za dni cierpliwości Bożej - wyrażała się w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość, i aby pokazać, że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który wierzy w Jezusa.

Refleksja

W tej myśli, że Chrystus jest narzędziem przebłagania za nasze grzechy, odkrywamy na nowo sens tej nadziei, która przynosi radość współpracy z Chrystusem, właśnie w dziele zadośćuczynienia za grzechy. Wszystko dąży do tego celu, aby ponownie zjednoczyć się z Bogiem.

Autor Listu do Hebrajczyków porównuje Stary i Nowy Testament, aby wykazać definitywną skuteczność ofiary Jezusa.

Z Listu do Hebrajczyków (Hbr 9, 11-14)

Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu.

Refleksja

Krew Chrystusa zdolna jest działać w głębi sumienia, w celu oczyszczania i uwalniania od grzechu, to znaczy od tego źródła nieczystości, które zabija wszelką nadzieję, ponieważ czyni człowieka niewolnikiem i w konsekwencji niezdolnym do pracy nad sobą.

Już w Starym Testamencie składane były ofiary na oczyszczenie kapłanów, ludu i świątyni.

Paweł Apostoł podkreśla pokojową i jednoczącą rolę Jezusa Chrystusa. Poprzez swoją odkupieńczą śmierć zniweczył On wszelką przeszkodę, aby stworzyć nową, zjednoczoną ludzkość.

Z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 2, 13. 17-20)

Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. ... A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.

Refleksja

Ludzie zawsze dążyli do jedności – jest to pewien głos ich natury, który pozwala im czuć się braćmi i popycha ich do tworzenia jednej wielkiej rodziny.

Bóg oferuje wszystkim dar Kościoła, który jest znakiem i narzędziem zjednoczenia. Kościół jest waśnie taki, ponieważ przekazuje przesłanie miłości swojego Założyciela; daje świadectwo żywej jedności w miłości, o którą Chrystus prosił Ojca, zanim złożył najwyższą ofiarę ze swego życia. Pojednanie, które wypełniło się poprzez śmierć Chrystusa, zrodziło pokój oraz jedność z Bogiem.

Paweł Apostoł potwierdza podstawową zasadę: eucharystyczny chleb i wino identyfikuje się z Chrystusem, natomiast dzielenie się tym pokarmem rodzi współdzieloną jedność, nazwaną w ten sposób, ponieważ posiada dwa bieguny – Chrystus i pozostali wierzący.

Z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 10, 16-17)

Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba.

Refleksja

Eucharystia, misterium Ciała i Krwi Chrystusa, jest centrum życia Kościoła, więzią miłości wszystkich wierzących. Jedna wiara jednoczy umysły w prawdzie; jeden Chleb jednoczy serca w miłości.

Ten, kto zbliża się do ołtarza, powinien pojednać się z braćmi; ten, kto spożywa ze stołu Pana, powinien dzielić się swoimi dobrami z potrzebującymi, ponieważ Chrystus jest obecny pomiędzy braćmi, którzy nie powinni być podzieleni. Podziały między wierzącymi są dziełem diabła.

Do obowiązków ludzi ochrzczonych, którzy zawarli związek małżeński, należy zachowywanie zasad dotyczących ich wzajemnej relacji i miłości. Punktem odniesienia jest dla nich osoba Jezusa Chrystusa, który jest wzorem i źródłem miłości.

Z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 5, 21-30)

Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej! Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła: On - Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom - we wszystkim. Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz [każdy] je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus - Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała.

Refleksja

Chrześcijański sakrament małżeństwa w sposób istotny odzwierciedla jedność pomiędzy Chrystusem a Kościołem: tak, jak Chrystus umiłował Kościół i za Niego ofiarował swoją Krew, uświęcając Go, tak mąż powinien kochać żonę oraz być również umiłowany przez nią. I właśnie z tej miłości rodzi się moc uświęcająca małżonków: oboje realizują wspólne dzieło zbawienia.