Paweł Apostoł potwier­dza pod­sta­wo­wą zasa­dę: eucha­ry­stycz­ny chleb i wino iden­ty­fi­ku­je się z Chrystusem, nato­miast dzie­le­nie się tym pokar­mem rodzi współ­dzie­lo­ną jed­ność, nazwa­ną w ten spo­sób, ponie­waż posia­da dwa bie­gu­ny – Chrystus i pozo­sta­li wierzący. 

Z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 10, 16–17)

Kielich bło­go­sła­wień­stwa, któ­ry bło­go­sła­wi­my, czy nie jest udzia­łem we Krwi Chrystusa? Chleb, któ­ry łamie­my, czyż nie jest udzia­łem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, prze­to my, licz­ni, two­rzy­my jed­no Ciało. Wszyscy bowiem bie­rze­my z tego same­go chleba. 

Refleksja

Eucharystia, miste­rium Ciała i Krwi Chrystusa, jest cen­trum życia Kościoła, wię­zią miło­ści wszyst­kich wie­rzą­cych. Jedna wia­ra jed­no­czy umy­sły w praw­dzie; jeden Chleb jed­no­czy ser­ca w miłości.

Ten, kto zbli­ża się do ołta­rza, powi­nien pojed­nać się z brać­mi; ten, kto spo­ży­wa ze sto­łu Pana, powi­nien dzie­lić się swo­imi dobra­mi z potrze­bu­ją­cy­mi, ponie­waż Chrystus jest obec­ny pomię­dzy brać­mi, któ­rzy nie powin­ni być podzie­le­ni. Podziały mię­dzy wie­rzą­cy­mi są dzie­łem diabła.

Przynosimy Chrystusowi cię­żar naszych nie­zli­czo­nych podzia­łów: podział, któ­ry znaj­du­je się w nas, podzia­ły wewnątrz naszych rodzin, podzia­ły w naszych spo­łe­czeń­stwach i mia­stach, podzia­ły mię­dzy naro­da­mi. A Chrystus jed­no­czy każ­dą rze­czy­wi­stość, ponie­waż Chrystus jest miło­ścią, a miłość jednoczy.

Chrześcijańskie świa­dec­two opie­ra się w swej isto­cie jed­nym z naj­więk­szych owo­ców Chrystusowego Krzyża: na pojed­na­niu całe­go świa­ta z Bogiem. I wła­śnie stąd rodzi się owa nowa moc, zdol­na do ofia­ro­wa­nia świa­tu nowe­go oblicza.

Z dzie­ła „Do Monima” św. Fulgencjusza z Ruspe, bisku­pa (księ­ga 2, 11, 1–3)

Duchowa budow­la Ciała Chrystusowego wzra­sta w miło­ści szcze­gól­nie wte­dy, gdy to Ciało Chrystusa, któ­rym jest Kościół, skła­da w ofie­rze sakra­men­tu chle­ba i wina samo Ciało i Krew Chrystusa.

Prosimy więc, aby ta sama łaska, któ­ra spra­wia, że Kościół sta­je się Ciałem Chrystusa, spra­wi­ła i to, by wszyst­kie człon­ki wspól­no­ty miło­ści pozo­sta­wa­ły zwar­te w jed­no­ści ciała.

I słusz­nie pro­si­my, aby to się w nas speł­ni­ło za spra­wą tego Ducha Świętego, któ­ry jest jed­nym Duchem Ojca i Syna, albo­wiem owa jed­ność, rów­ność i miłość, któ­rą w swej natu­rze jest Trójca Święta, jeden, jedy­ny i praw­dzi­wy Bóg, swym nie­po­dziel­nym dzia­ła­niem, uświę­ca tych, któ­rych przy­bie­ra za dzie­ci. Jedno ser­ce i jed­ne­go ducha dał wszyst­kim wie­rzą­cym w Boga Ten, któ­ry jest jed­nym Duchem Ojca i Syna, i jed­nym Bogiem razem z Ojcem i Synem.