Autor Listu do Hebrajczyków porównuje Stary i Nowy Testament, aby wykazać definitywną skuteczność ofiary Jezusa.

Z Listu do Hebrajczyków (Hbr 9, 11-14)

Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu.

Refleksja

Krew Chrystusa zdolna jest działać w głębi sumienia, w celu oczyszczania i uwalniania od grzechu, to znaczy od tego źródła nieczystości, które zabija wszelką nadzieję, ponieważ czyni człowieka niewolnikiem i w konsekwencji niezdolnym do pracy nad sobą.

Już w Starym Testamencie składane były ofiary na oczyszczenie kapłanów, ludu i świątyni.

Paweł Apostoł podkreśla pokojową i jednoczącą rolę Jezusa Chrystusa. Poprzez swoją odkupieńczą śmierć zniweczył On wszelką przeszkodę, aby stworzyć nową, zjednoczoną ludzkość.

Z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 2, 13. 17-20)

Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. ... A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.

Refleksja

Ludzie zawsze dążyli do jedności – jest to pewien głos ich natury, który pozwala im czuć się braćmi i popycha ich do tworzenia jednej wielkiej rodziny.

Bóg oferuje wszystkim dar Kościoła, który jest znakiem i narzędziem zjednoczenia. Kościół jest waśnie taki, ponieważ przekazuje przesłanie miłości swojego Założyciela; daje świadectwo żywej jedności w miłości, o którą Chrystus prosił Ojca, zanim złożył najwyższą ofiarę ze swego życia. Pojednanie, które wypełniło się poprzez śmierć Chrystusa, zrodziło pokój oraz jedność z Bogiem.

Paweł Apostoł potwierdza podstawową zasadę: eucharystyczny chleb i wino identyfikuje się z Chrystusem, natomiast dzielenie się tym pokarmem rodzi współdzieloną jedność, nazwaną w ten sposób, ponieważ posiada dwa bieguny – Chrystus i pozostali wierzący.

Z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (1 Kor 10, 16-17)

Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba.

Refleksja

Eucharystia, misterium Ciała i Krwi Chrystusa, jest centrum życia Kościoła, więzią miłości wszystkich wierzących. Jedna wiara jednoczy umysły w prawdzie; jeden Chleb jednoczy serca w miłości.

Ten, kto zbliża się do ołtarza, powinien pojednać się z braćmi; ten, kto spożywa ze stołu Pana, powinien dzielić się swoimi dobrami z potrzebującymi, ponieważ Chrystus jest obecny pomiędzy braćmi, którzy nie powinni być podzieleni. Podziały między wierzącymi są dziełem diabła.

Do obowiązków ludzi ochrzczonych, którzy zawarli związek małżeński, należy zachowywanie zasad dotyczących ich wzajemnej relacji i miłości. Punktem odniesienia jest dla nich osoba Jezusa Chrystusa, który jest wzorem i źródłem miłości.

Z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 5, 21-30)

Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej! Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła: On - Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom - we wszystkim. Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz [każdy] je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus - Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała.

Refleksja

Chrześcijański sakrament małżeństwa w sposób istotny odzwierciedla jedność pomiędzy Chrystusem a Kościołem: tak, jak Chrystus umiłował Kościół i za Niego ofiarował swoją Krew, uświęcając Go, tak mąż powinien kochać żonę oraz być również umiłowany przez nią. I właśnie z tej miłości rodzi się moc uświęcająca małżonków: oboje realizują wspólne dzieło zbawienia.

Paweł przywołuje swoją posługę apostolską we wspólnocie kościoła w Efezie, którą charakteryzowało zaufanie Panu i poświęcenie się głoszeniu ewangelii. Nakazuje prezbiterom pasterską troskę oraz czujność.

Z Dziejów Apostolskich (Dz 20, 17-19. 28)

Z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: «Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji. Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich.... Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią.

Refleksja

Wraz z przyjściem Jezusa na ziemię kapłaństwo Starego Testamentu straciło ważność, a zaczęło się nowe, które ma swój początek w kapłaństwie samego Syna Bożego. Jezus jest najwyższym kapłanem, doskonałym pod każdym względem, który składa Ojcu Niebieskiemu  ofiarę doskonałą. On ofiarowuje się Bogu w ekspiacyjnej ofierze za całą grzeszną ludzkość oraz wstawia się za nimi u Ojca.