U Bazilici sv. Andrije apo­sto­la u Mantovi čuva se još i danas dra­go­cje­na reli­kvi­ja Krvi Kristove. Zbog vjer­ske važno­sti ove reli­kvi­je bazi­li­ka je pove­za­na s povi­je­šću Mantove i zato je posta­la sre­di­štem vjer­skog i dru­štve­nog živo­ta. Povijesno je doka­za­no da su na mje­stu gdje se danas nala­zi crkva, koju je pro­jek­ti­rao Lav Baptista Alberti, posto­ja­le dvi­je crkve izgra­đe­ne u dva razli­či­ta vre­men­ska raz­do­bl­ja i oba­dvi­je su bile posve­će­ne sv. Andriji.
Nije mogu­će odre­di­ti datum gra­đen­ja prve crkve. Neki povje­sni­ča­ri pret­po­sta­vl­ja­ju da je to bilo vri­je­me posli­je prvog „inven­tio“ (nala­za), dakle, kada su prvi put našli reli­kvi­ju. Drugi sma­tra­ju da je to bilo kasni­je, za vri­je­me Karla Velikog, i ne pove­zu­ju čin­je­ni­ce čuvan­ja reli­kvi­je s vre­me­nom gra­đen­ja crkve. Svi dru­gi povi­je­sni izvje­šta­ji dovo­de u vezu gra­đen­je crkve s reli­kvi­jom Predragocjene Krvi.
Kult reli­kvi­je Krvi Kristove temel­ji se na dva „nala­za“ koja su bila 804. i 1048. god. Prvi doga­đaj spo­min­je „Anale Kraljevstva Franaka“ po Eginardu, bio­gra­fu Karla Velikog. Drugi „nalaz“ opšir­no je opi­san na temel­ju dva­ju sredn­jo­vje­ko­vnih izvo­ra: „O nala­sci­ma Gospodinove Krvi“ koje je u Mantovi napi­sao nepo­zna­ti autor u 2. polo­vi­ci 19. stol­je­ća i u „Kronikama“ šved­skog mona­ha Hermana di Reichenau.
Od ovih izvo­ra te dru­gih povi­je­snih i kro­no­lo­ških poda­ta­ka pola­zi pre­da­ja koja govo­ri da je baš u Mantovi živio sv. Longin. Bio je to rim­ski voj­nik koji je na Golgoti vla­sti­tim kopl­jem pro­bo Isusov bok, i tako pro­uzro­čio da su iz Isusova boka pote­kle Krv i Voda. Poslije svog obra­ćen­ja on je ponio sa sobom u Mantovu zeml­ju poškro­pl­je­nu Kristovom Krvlju te spu­žvu koja je bila nato­pl­je­na u ocat da bi s njim napo­ji­li žed­nog Isusa. Svetac, boje­ći se oskvr­nu­ća pohra­nio je reli­kvi­je Gospodinove Muke u metal­nu kuti­ju i sam je zako­pao na mje­stu koje je bilo dale­ko izvan grad­skih zidi­na gdje je danas bazi­li­ka. Uskoro posli­je toga sv. Longin pod­nio je muče­ni­čku smrt i bio poko­pan bli­zu mje­sta gdje je bila pohran­je­na relikvija.
Zbog bur­nih doga­đa­ja koji su dove­li do pada Zapadnog Rimskog Carstva, izgu­bl­je­ni su svi tra­go­vi o reli­kvi­ja­ma, sve do vre­me­na Karla Velikog.
Godine 804. došlo je do prvog nala­za. Po pre­da­ji sv. Andrija obja­vio se u snu jed­nom vjer­ni­ku i usm­je­rio ga na mje­sto na kojem su se nala­zi­le reli­kvi­je. Papa Lav III. došao je u Mantovu na poziv cara Karla Velikog i potvr­dio je vje­ro­do­stoj­nost reli­kvi­ja. Tada je baš bio napra­vl­jen prvi reli­kvi­jar za čuvan­je izvan­red­nih spo­me­na Isusove Muke. Njihov male­ni dio bio je daro­van Karlu Velikom i ugra­đen u nje­go­voj kral­je­vskoj kape­li­ci u Parizu. Godine 924. zbog opa­sno­sti od napa­da Hungara (Mađara) reli­kvi­je su bile pono­vo skri­ve­ne. Ponovno su pro­na­đe­ne 1o48. godi­ne. I ovog put sv. Andrija to je obja­vio u snu bla­že­no­me Adalbertu – sli­jep­cu koji je rani­je slu­žio u obi­tel­ji loze Canossa.
Zahvaljujući tome moglo se naći mje­sto na kojem je bilo pohran­je­no tije­lo sv. Longina kao i mra­mor­na urna, u kojoj je bila kuti­ja s Predragocjenom Krvlju. Godine 1053. došao je u Mantovu papa Lav IX. kako bi izra­zio što­van­je dra­go­cje­noj reli­kvi­ji. Poslije sve­ča­ne potvr­de vje­ro­do­stoj­no­sti Papa je čak htio uze­ti dio ovih reli­kvi­ja sa sobom u Rim. Ova ide­ja iza­zva­la je veli­ki otpor koji je pri­si­lio Papu da pobje­gne i da se sakri­je u bene­dik­tin­skom samo­sta­nu u Polirone.
U tom vre­me­nu izgra­đe­na je nova crkva, veća i, s krip­tom odre­đe­nom za čuvan­je Svetih reli­kvi­ja. Godine 1472. zapo­če­la je izgradn­ja sve­ti­šta s obra­zlo­žen­jem da: „ima više mje­sta kamo pobo­žan narod može doći i vidje­ti Krv Kristovu“, kako je želio nje­zin arhi­tekt. Jedna od kape­li­ca u pokrajn­joj lađi crkve posve­će­na je i sv. Longinu. Sa stra­ne olta­ra vide se dva sar­ko­fa­ga – s kosti­ma sv. Longina i sv. Grgura Nazijanskoga. Freske na zido­vi­ma u ovoj kape­li­ci pred­sta­vl­ja­ju sce­nu “Raspeća“ s Longinom na kol­je­ni­ma koji sku­pl­ja Krv Kristovu u kalež te sce­nu dru­gog „nala­za“. Kripta s reli­kvi­ja­ma izgra­đe­na je po nacr­tu grčkog kri­ža s osme­ro­kut­nom „crkvom“ u sre­di­ni. Relikvije Krvi Kristove su sta­vl­je­ne u reli­kvi­jar iz 18. stol­je­ća – dje­lo milan­skog zla­ta­ra Giovanija Belezza. Može se je vidje­ti samo na Veliki petak. U osta­le dane ona je uvi­jek zatvo­re­na u urni iz zele­nog mra­mo­ra. Do dana­šn­jeg vre­me­na saču­van je samo dio dre­vnih reli­kvi­ja. Godine 1848. oskvr­nu­li su je austrij­ski napa­da­či; pro­pa­la je tada spu­žva i veći dio reli­kvi­je Krvi. Tada su tako­đer bile uni­šte­ne prve posu­de koje su čuva­le dra­go­cje­ne relikvije.
Tijekom stol­je­ća Bazilika sv. Andrije koja je čuva­la relikvije
Gospodinove Muke posta­la je hodo­ča­sni­čko sre­di­šte koje je pri­vla­či­lo veli­ki broj hodo­ča­sni­ka. Na puto­vi­ma koji su vodi­li do sve­ti­šta izgra­đe­ne su mno­ge crkve i gostinj­ci za bol­ji odmor hodo­ča­sni­ka i odgo­va­ra­ju­ću duho­vnu nje­gu. Kao što je u jeru­za­lem­skoj roton­di i «sve­tim posta­ja­ma», pret­po­sta­vl­ja se da su počet­kom 12. stol­je­ća po uzo­ru na to posta­le i četi­ri crkvi­ce na pla­nu kola. Do danas je osta­la samo jed­na – „Sv. Lovre“. Kult Sv. reli­kvi­ja potvr­dio je 1053. godi­ne Papa Leo IX. na svet­ko­vi­nu Gospodinovog Uzašašća. Papa je tada podi­je­lio pri­vi­le­gij potpu­nog opro­sta svi­ma koji budu posje­ći­va­li ovo sve­ti­šte. Mantova je uvi­jek bila pono­sna na posje­do­van­je tako dra­go­cje­ne reli­kvi­je koja je posta­la nje­zin sim­bol. U 15. stol­je­ću Gianfrancesco Gonzaga, prvi mar­kiz Mantove odlu­čio je tiska­ti srebr­nu novča­ni­cu s natpi­som: „Mantovo, ti si uzvi­še­na po Predragocjenoj Krvi“. Uz bazi­li­ku žive Kavaliri reda Otkupitelja, ute­mel­jio ih je 1608. godi­ne knez Vinko Gonzaga „za čast i sla­vu Predragocjene Krvi“. Već rani­je u bazi­li­ci posto­ja­lo je Društvo Predragocjene Krvi, čiji poče­ci sežu u 1459. godi­nu. Njihovi čla­no­vi, muškar­ci rođe­ni u ple­mić­koj obi­tel­ji, bili su dužni čuva­ti i pod­rža­va­ti nepre­sta­no upal­je­ne svje­tilj­ke pred olta­rom Krvi

Kristove. Drugi čla­no­vi bili su pre­da­ni dje­li­ma milo­srđa. Svaki dan oni su moli­li moli­tve još iz dre­vnih vre­me­na koje su svi zva­li „Sedam Prolijevanja“. Već od 17. stol­je­ća, 12. ožuj­ka sla­vi­lo se sve­tu Misu i vla­sti­ti Časoslov o nala­zu Krvi Kristove koju je oda­bra­la Apostolska Stolica.

Godine 1998. dio ovih reli­kvi­ja Misionari Krvi Kristove doni­je­li su u Poljsku, u Čenstohovu u svo­ju Misijsku kuću Sv. Lovre (Čenstohova — Grabówka). 21. listo­pa­da 1999. godi­ne mons. dr. Stanisław Nowak, čen­sto­ho­vski nad­bi­skup usta­no­vio je na ovom mje­stu Svetište Krvi Kristove.
(S polj­skog pre­veo vlč. Ksaver M. Kujawa, CPPS; lek­tu­ra i korek­tu­ra: Anka Vaš)

_______________________

Dokument vjerodostojnosti relikvija Krvi Kristove (iz Čenstohove)

Petrus Calchi Novati, po milo­sti Boga i Apostolske Stolice biskup Svete Crkve u Lodi.
Svima i sva­ko­me osob­no, tko će na ovo pismo pogle­da­ti, svje­do­či­mo i vje­ro­do­stoj­nim čini­mo, da sma­tra­mo na veću sla­vu Boga Svemogućega i čast Njegovih sve­ta­ca ove sve­te dje­li­će kao zeml­ju zasi­će­nu Krvlju Gospodina Našega Isusa Krista, koju, iz vje­ro­do­stoj­nih mje­sta uze­tu, sa čašću sta­vl­ja­mo u srebr­nu posu­du okru­glog obli­ka, dobro zatvo­re­nu, pove­za­nu lakom crve­ne boje i peča­će­nu našim peča­tom. Prikazujemo je s moguć­no­šću čuvan­ja, dari­van­ja dru­gi­ma, te za izla­gan­je u bilo kojoj crkvi, ora­to­ri­ju ili kape­li­ci za javno čašćen­je vjer­ni­ci­ma. Vjernicima, dakle, u ruke kojih sada ili u buduć­no­sti ove Svete reli­kvi­je dođu, opo­min­je­mo u Gospodinu, da ih nije dostoj­no na bilo koji način pro­da­va­ti, niti veza­ti s nji­ma stva­ri koje su pred­met trgovanja.
U toj vje­ri ovo svje­do­čan­stvo, potpi­sa­no po nama i peča­će­no našim peča­tom, predajemo.
U Lodi, Biskupijska pala­ča, dana 18., mje­se­ca pro­sin­ca, godi­ne 1935.
(-) Petrus Calchi Novati,
Ep. Laudensis

SS. Reliquiarum Custos
(-) Sac Felix Patrini