Jan Apostoł opi­su­je w Apokalipsie swo­ją wspa­nia­łą wizję doty­czą­cą chwa­ły Jezusa, jako Baranka zabitego. 

Z księ­gi Apokalipsy św. Jana Apostoła (Ap 5, 6. 9–14)

I ujrza­łem mię­dzy tro­nem z czwor­giem Zwierząt a krę­giem Starców sto­ją­ce­go Baranka jak­by zabi­te­go, a miał sie­dem rogów i sied­mio­ro oczu, któ­ry­mi jest sie­dem Duchów Boga wysła­nych na całą zie­mię (…) I taką nową pieśń śpie­wa­ją: «Godzien jesteś wziąć księ­gę i jej pie­czę­cie otwo­rzyć, bo zosta­łeś zabi­ty i naby­łeś Bogu krwią two­ją [ludzi] z każ­de­go poko­le­nia, języ­ka, ludu i naro­du, i uczy­ni­łeś ich Bogu nasze­mu kró­le­stwem i kapła­na­mi, a będą kró­lo­wać na zie­mi». I ujrza­łem, i usły­sza­łem głos wie­lu anio­łów doko­ła tro­nu i Zwierząt, i Starców, a licz­ba ich była miria­dy miriad i tysią­ce tysię­cy, mówią­cych gło­sem dono­śnym: «Baranek zabi­ty jest godzien wziąć potę­gę i bogac­two, i mądrość, i moc, i cześć, i chwa­łę, i bło­go­sła­wień­stwo». A wszel­kie stwo­rze­nie, któ­re jest w nie­bie i na zie­mi, i pod zie­mią, i na morzu, i wszyst­ko, co w nich prze­by­wa, usły­sza­łem, jak mówi­ło: «Zasiadającemu na tro­nie i Barankowi bło­go­sła­wień­stwo i cześć, i chwa­ła, i moc, na wie­ki wie­ków!» A czwo­ro Zwierząt mówi­ło: «Amen». Starcy zaś upa­dli i odda­li pokłon.

Refleksja

Baranek obja­wia się wraz ze swy­mi zna­ka­mi odku­pień­czej męki; Jego posta­wa sto­ją­ca wska­zu­je na Chrystusa zmar­twych­wsta­łe­go i uwiel­bio­ne­go, nato­miast wzmian­ka doty­czą­ca Baranka, jako zabi­te­go, wska­zu­je na Jego mękę.

Owa pieśń nowa, któ­rą śpie­wa­ją nie­bia­nie, jest „nowa”, ponie­waż nastał nowy czas, czas zba­wie­nia. Pieśń ta opie­wa miłość Jezusa – Baranka, któ­ry został zabi­ty na krzy­żu, aby zba­wić ludzi.

Jezus, prze­by­wa­jąc w nie­bie, kon­ty­nu­uje ofia­rę swo­je­go Ciała i Krwi, ponie­waż posia­da On kapłań­stwo na wie­ki i może zba­wiać na wiecz­ność tych, któ­rzy przez Niego mogą zbli­żyć się do Boga. On jest żyją­cy na wie­ki, aby wsta­wiać się za ludź­mi do Ojca. Zatem w nie­bie rów­nież doko­nu­je się Ofiara prze­bła­gal­na za grze­chy świata.

Św. Jan, opi­su­jąc ojczy­znę nie­bie­ską, mówi na spo­sób meta­fo­rycz­ny, że ona nie potrze­bu­je ani świa­tła słoń­ca, ani księ­ży­ca, ponie­waż oświe­ca je chwa­ła Boża, a Jego lam­pą jest Baranek. Przenajdroższa Krew Baranka Niepokalanego jest źró­dłem rado­ści i wię­zią miło­ści zba­wio­nych oraz źró­dłem chwa­ły same­go boskie­go Zbawiciela, wysłu­żo­nej Jego męką i śmiercią.

Z „Komentarza do Apokalipsy” św. Prymazjusza, bisku­pa Adrumetu (księ­ga 2, rozdz. 5)

I ujrza­łem mię­dzy tro­nem z czwor­giem Zwierząt a krę­giem Starców… (Ap 5, 6). Tronem są byty żyją­ce oraz star­cy, to zna­czy Kościół, nato­miast w pośrod­ku Kościoła jest Ten, o któ­rym dalej pisze apo­stoł, że widzi: sto­ją­ce­go Baranka jak­by zabi­te­go. Za każ­dym razem, kie­dy w Kościele gło­si się Chrystusa ukrzy­żo­wa­ne­go, to tak, jak­by sam Baranek został ofia­ro­wa­ny za grze­chy świa­ta. Czworo Zwierząt i star­cy są Kościołem, kie­dy mówią: naby­łeś Bogu krwią two­ją ludzi, bo rze­czy­wi­ście tyl­ko Kościół może tak powiedzieć.

Również zastę­py anio­łów, poprzez dar łaski, mogą cele­bro­wać, na swój szcze­gól­ny spo­sób, te praw­dy, śpie­wa­jąc pieśń chwa­ły, razem z czwor­giem Zwierząt i ze star­ca­mi oraz radu­jąc się z tego wiel­kie­go daru nasze­go zbawienia.